(

 


 

2003


Saga - Images At Twilight
Freudiana
19-01-2003 (SZ 0302) 
23-02-2003 (SZ 0305) 
   
Kansas - Point Of Know Return
Yes - Fragile (Remasterd & Expanded)
09-03-2003 (SZ 0307) 
30-03-2003 (SZ 0309) 
   
Pink Floyd - The Dark Side Of The Moon (30th Anniversary)
Camel - Mirage
20-04-2003 (SZ 0312) 
18-05-2003 (SZ 0315) 
   
Styx - Styx II
Barclay James Harvest - Octoberon
01-06-2003 (SZ 0317) 
06-07-2003 (SZ 0322) 
   
Klaatu - Sir Army Suit
Alan Parsons Project - Tales Of Mystery And Imagination
07-09-2003 (SZ 0323) 
21-09-2003 (SZ 0325) 
   
Roger Waters - The Pros And Cons Of Hitch Hiking
Jeff Wayne's Musical Version of War of the Worlds
23-11-2003 (SZ 0327) 
07-12-2003 (SZ 0329) 
   
Camel - Rain Dances
28-12-2003 (SZ 0332) 

 

 

 

 

 

 

Saga - Images At Twilight (1979)

Na het debuutalbum verliet toetsenist Peter Rochon de band om vervangen te worden door Greg Chadd. Veel veranderen aan het geluid van Saga deed deze wisseling overigens niet. De stijl die was ingezet op de eerste plaat, werd op deze nog verder uitgewerkt. Omdat de pure symfonische rock op sterven na dood was, had Saga besloten om hun composities te doorspekken met mainstream pop- en rockinvloeden. Hierdoor ontstonden radiovriendelijke nummers, die ook de progressieve rockliefhebbers konden bekoren. Europa, en met name Duitsland viel als een blok voor de muziek van Saga en in hun thuisland Canada waren ze ook groot. In Amerika bleef de groep echter lange tijd onzichtbaar. Op deze plaat vindt de luisteraar wederom 2 hoofdstukken uit het science fictionverhaal, dat heden ten dage nog steeds niet is uitverteld, maar dat eigenlijk maar 8 hoofdstukken zou beslaan, oftwel 4 albums. Vorig jaar verscheen deze CD geremastered en voorzien van een bonusvideo van het nummer It's Time, maar het is Images, Chapter 1, waarnaar je kunt gaan luisteren. Dit is Images At Twilight. Dit is Saga.

Top

Freudiana (1990)

Nadat de Alan Parsons' Project een plaat had gemaakt over het werk van de architect Antonio Gaudi, vatte men het plan op om een conceptplaat te maken over het werk van Sigmund Freud. Grote man achter dit idee was natuurlijk Eric Woolfson, die zo'n beetje alle concepten voor de Alan Parsons' Project had bedacht. Tijdens de uitwerking van dit idee, ontstond het plan om dit concept tot een musical te maken, een genre waar Eric Woolfson al geruime tijd zijn zinnen op had gezet. Alan Parsons' zelf had niet zoveel met musical en dus werd het beoogde elfde album van het project niet onder zijn naam uitgebracht. Muzikaal klinkt het album natuurlijk wel als een Project-album en dat komt omdat Parsons' de produktie deed en vanwege hetzelfde stijlgebruik als op de eerdere albums. Typische APP-instrumentaaltjes zoals de overture zorgen voor het Project-sfeertje. De zang, wederom door diverse vocalisten gedaan, komt onder meer voor rekening van Eric Stewart van 10CC, John Miles, Kiki Dee, de a-capellagroep The Flying Pickets en Eric Woolfson zelf. Ook het overgrote deel van de muzikanten waren eerder al betrokken bij de werken van Alan Parson's zoals Andrew Powell, Ian Bairnson en Stuart Elliot. Inhoudelijk passeren de klassieke Freud-zaken de revu: de uitleg van dromen, het Eudipus-complex, de zaak van kleine Hans, ratman en wolfman. Deze worden afwisselend gebracht als ballades, musicalstukken en rocknummers. Het zou het laatste zijn dat Eric Woolfson en Alan Parsons samen deden. Woolfson ontwikkelde nog 2 musicals op basis van eerdere Project-concepten en Alan Parsons liet de toevoeging Project vallen en ging nog even door met rockmuziek maken. Uit 1990 is dit Freudiana. Luister naar There But For The Grace Of God.

Top

Kansas - Point Of Know Return (1977)

Na het succesvolle album Leftoverture stond Kansas voor de taak om die plaat te overtreffen. En het lukte de band om dit succes vast te houden door middel van goede arrangementen en met ogenschijnlijke simpele doch aanstekelijke nummers. Vrijwel dagelijks horen we wel Dust In The Wind voorbijkomen, zonder dat we ons realiseren dat dat nummer alweer zo'n 25 jaar oud is. En deze hit is niet het enige juweel. Zo staat het titelnummer ook garant voor de perfecte combinatie van de rock van bij voorbeeld Boston en de intelligentie van Yes of Emerson, Lake & Palmer. Juist deze combinatie zorgt ervoor dat de muziek van Kansas ook tegenwoordig nog vele luisteraars weet te bereiken. De band is in topvorm en de eerlijkheid gebied te zeggen dat ze na dit album dat niveau niet hebben weten vast te houden. Alsof ze alles wat ze hadden in dit ene meesterwerk hebben gestpot. Niet dat de opvolgers van deze plaat slecht waren, integendeel, maar zo goed als deze? Nee. Classick rock in optima forma; dat leverde Kansas af met Point Of Know Return in 1977 en de remaster van vorig jaar doet er qua geluidskwaliteit nog een schepje bovenop. Dit is Hopelessly Human.

Top

Yes - Fragile (1972)

De vierde plaat van Yes kwam na een tweede opvallende bezettingswijziging. Nadat een jaar eerder al gitarist Peter Banks was vervangen door Steve Howe, was het nu organist Tony Kaye die voor de synthesizers van Rick Wakeman moest wijken. Dit resulteerde in de, voor velen, klassieke bezetting van Jon Anderson, Bill Bruford, Steve Howe, Chris Squire en Rick Wakeman. Gedurende vier, vijf weken werd al het materiaal opgenomen, hetgeen resulteerde in 4 groepsstukken en 5 individuele nummers. De officiële reden die hiervoor werd opgegeven was dat elk bandlid zo de kans kreeg zijn kunsten te vertonen, maar er werd gefluisterd dat de plaat snel moest worden uitgebracht om het succes gaande te houden en er niet voldoende nummers af waren. Desalniettemin was het album van hoogstaande kwaliteit, mede door de inbreng van producer Eddie Offord. En het markeerde tevens het begin van de samenwerking met de tekenaar Roger Dean, die met zijn mysterieuze landschappen op de hoes de teksten leek aan te vullen. Aan het eind van 1971 trad Yes op in steeds grotere zalen voor steeds meer publiek en begon men aan de tweede toernee door Amerika samen met Ten Years After en The J. Geils Band. Het werd tijd voor een hit en die kwam er, nadat van het nummer Roundabout een verkorte versie op single verscheen in Amerika. Als resultaat behaalde het album een top tiennotering in zowel Engeland als Amerika en lag de wereld aan hun voeten. Het origineel kwam uit op 4 januari 1972 en werd 31 jaar later geremastered en voorzien van bonustracks in 2003 opnieuw uitgebracht, dit is Fragile van Yes en luister naar Roundabout in een vroege, ruwe mix.

Top

Pink Floyd - The Dark Side Of The Moon (30th Anniversary)

Pink Floyd nam met Dark Side Of The Moon afstand van hun psychedelische roots en kozen een koers naar een meer song-gerichte benadering. Het algemene thema is geestesziekten met in het bijzonder de schizofrenie van ex-lid Syd Barret, die vervangen was door David Gilmour. De stijl van de muziek nodigde menig LSD-gebruiker uit om het album te beleven. Nu, 30 jaar later heeft deze plaat nog niets aan kwaliteit ingeboet. Sterker nog, met de huidige techniek om surround geluid thuis te hebben, bleek Dark Side Of The Moon te schreeuwen om zo'n behandeling. Want was het niet Pink Floyd dat met de opkomst van quadrafonie al met surround geluid experimenteerden tijdens concerten? Het werd James Guthrie, en niet Alan Parsons, de originele technicus, die met de mastertapes aan de slag ging om de plaat opnieuw te mixen en te masteren in het zogenaamde 5.1-formaat en ook het 2-kanaals stereogeluid werd onderhanden genomen, zodat deze CD ook op normale CD-spelers aan kwaliteit wint. Maar afgespeeld op een Super Audio CD-speler, komt de muziek tot leven. Ook het hoesontwerp is aangepast door de artiest Storm Thorgeson, zodat deze ook in uiterlijk een hedendaagse indruk maakt. Op deze manier kan The Dark Side Of The Moon nog wel zo'n 30 jaar mee. Dit is Us And Them, Pink Floyd.

Top

Camel - Mirage (1974)

De tweede plaat van Camel kwam uit in 1974 en laat een duidelijke progressie horen ten opzichte van het debuutalbum. Voor het eerst is het fluitspel van gitarist Andy Latimer aanwezig en wordt er alvast een voorschot genomen op de langere, complexe stukken, zoals de groep ze later nog veelvuldig zou opnemen. Lady Fantasy kent een speeltijd van 12 minuten en het op The Lord Of The Rings gebaseerde Nimrodel neemt 9 minuten in beslag. Beide vol met tempowisselingen en intelligente breaks. Het nummer Supertwister dankt zijn naam aan de Nederlandse groep Supersister, waarmee Camel meermaals tourde en waarmee een goede relatie bestond. De hoes van de plaat leidde in Amerika tot een rel met de sigarettenfabrikant, die leidde tot een aangepaste versie voor de Amerikaanse markt. In Europa was er wel overeenstemming voor het gebruik. Dit ging zelfs zover dat het merk mini-pakjes op de markt bracht met daarop de hoes en de tracklijst. Ze probeerden zelfs de band te bewegen om de titels aan te passen, bij voorbeeld "Twenty To The Pack"., maar dat ging niet door. Wel werden er tijdens optredens pakjes sigaretten weggeven, dit tot ontevredenheid van de bandleden. Dit leidde tot een sarcastische opmerking van toetsenist Pete Bardens, die voorstelde één van de nummers "Twenty Sticks Of Cancer" te noemen. Mirage uit 1974 werd in 2002 geremasterd en daarvan is deze originele mix van Lady Fantasy. Camel.

Top

Styx - Styx II (1973)

Voordat Styx als een bombastische pop-rockgroep de stadions introk, timmerde de band uit Chicago aan de weg met progressieve rockmuziek in de Britse stijl van Emerson, Lake & Palmer, Yes en The Moody Blues. Het duidelijkst hoorbaar is dat op hun tweede plaat uit 1973. Dat is ook de plaat waarop hun allereerste hit "Lady" staat, maar dat werd het pas zo'n 2 jaar later. En met terugwerkende kracht werd Styx II bekroond met goud. Op dat moment bestond de groep uit de broers John en Chuck Panozzo op bas en drums, John Young, gitaar en zang, Dennis De Young, toetsen en zang en de gitarist/zanger John Curulewski. Deze laatste was voor het grootste deel verantwoordelijk voor de progressieve invloeden in die beginperiode en de voorkeur van Dennis DeYoung voor de krachtige, maar zoete ballads was ook al aanwezig. Klassieke invloeden waren er ook, zoals Fanfare For The Common Man op hun debuutplaat, overigens zo'n 5 jaar voordat ELP hetzelfde zou doen en op Styx II is er een bewerking van een stuk van Johann Sebastian Bach. Maar de groep is op zijn progressiefst op A Day, met een beginmelodie dat zo van de debuutplaat van Yes had kunnen komen, en een instrumentaal gedeelte in een gevarieerd tempo. Achteraf bleek deze stijl dus geen doorbraak te vormen voor Styx en dat is jammer. Van Styx II is dit A Day, geschreven door gitarist John Curulewski die overigens in 1988 overleed.

Top

Barclay James Harvest - Octoberon (1976)

Als na 4 LP's platenmaatschappij EMI de groep laat vallen, breken vreemd genoeg voor Barclay James Harvest succesvolle tijden aan. Hun eerste plaat voor Polydor verkoopt behoorlijk goed en het idee om nummers van anderen als inspiratiebron te gebruiken blijkt een grote groep mensen aan te spreken. Zo maakten ze een parodie op een nummer van The Bee Gees en noemden ze een nummer Poor Man's Moody Blues. Het meest bekend werd natuurlijk het gebruik van Beatle-songtitels in Titles. In het midden van de jaren 70 was BJH op hun creatieve en commerciële hoogtepunt en eén van de platen die toen uitkwam was Octoberon. Deze plaat verenigt alles wat op eerdere albums werd aangekondigd. Zwaar aangezette toetsennummers, gevoelige ballads, het gebruik van koor en orkest en goed in het gehoor liggende popliedjes. De titel Octoberon is een verwijzing naar de figuur Oberon uit Shakespeare's Midsummer Night's Dream, het is tevens het achtste album van de groep en verscheen in oktober 1976. Dit is Rock And Roll Star.

Top

Klaatu - Sir Army Suit (1978)

Van de groep Klaatu weten we anno 2003 veel meer dan in de tijd toen zij het ene obscure album na het andere uitbrachten. Obscuur, omdat er behalve de groepsnaam niets meer bekend was over de mensen erachter. Een gerucht in een Amerikaans muziektijdschrift dat Klaatu de gehele of gedeeltelijke wederopstanding van The Beatles was, droeg hier alleen nog maar aan bij. Toen in 1978 de tweede LP van Klaatu verscheen, was dat gerucht al lekgeprikt en dat bepaalde mede het gebrek aan succes, want als dit The Beatles niet waren, dan zijn ze ook niet interessant meer. En dat is jammer, omdat de 3 leden van Klaatu: Dee Long, John Woloschuck en Terry Draper, in het geheel geen slechte muziek maakten. Echter, onder druk van de Amerikaanse platenmaatschappij moesten er hits gescoord worden en die bleven uit. Nu, ontdaan van alle publicitaire poespas kunnen we een nieuw bezoek brengen aan de diversiteit, de humor en het muzikale vakmanschap van Klaatu met de remaster die verscheen ter gelegenheid van het 25-jarig jubileum van Sir Army Suit. Luister naar: Silly Boys van Klaatu.

Top

Alan Parsons Project - Tales Of Mystery And Imagination (1976)

Alan Parsons was al een gevierd technicus voor bands als Pink Floyd, Ambrosia en Pilot toen hij Eric Woolfson leerde kennen. Woolfson, tekstschrijver en producer, had het plan opgevat om een aantal verhalen van schrijver Edgar Allan Poe op muziek te zetten, maar miste daarvoor zelf de capaciteiten. Woolfson's idee was om er een elektronische plaat van te maken, in de stijl van Rick Wakeman, maar Parsons kwam met de suggestie om Poe's verhalen te citeren. Zo ontstond het idee van de songmatige aanpak van een conceptplaat. De gehele ritmesectie bestond uit mensen van de bands Pilot en Ambrosia en de andere muzikanten hadden allen al eens eerder met Parsons gewerkt. De bedoeling was om deze plaat simpelweg Tales Of Mystery And Imagination te noemen, maar de platenmaatschappij stond erop om een groepsnaam toe te voegen. En dat werd The Alan Parsons Project. Toen in 1987 deze plaat op CD uitkwam, had Parsons een aantal dingen toegevoegd: wijlen Orson Welles, de acteur, citeerden een aantal passages uit Poe's verhalen, synthesizers en gitaarsolo's waren toegevoegd. Een werkwijze die later door filmmaker George Lucas herhaald zou worden voor zijn Star Wars-reeks. Gelukkig bleef de muziek onaangetast en konden we blijven genieten van de maniakale zang van Arthur Brown en de fantastische orkestuitvoering van The Fall Of The House Of Usher. Een handelsmerk dat later op vele releases van het Project herhaald zou worden was het samenspel tussen orkest en rockband. Op de debuutplaat vormt dat samenspel de basis voor The Cask Of Amontillado, gezongen door John Miles. Uit 1976 is dit Tales Of Mystery And Imagination, Alan Parsons Project.

Top

Roger Waters - The Pros And Cons Of Hitch Hiking (1984)

Het had niet veel gescheeld of het eerste solo-album van Roger Waters was een Pink Floyd-plaat geworden, want hij schreef dit concept zo'n beetje tegelijk met The Wall. Maar de rest van de groep koos voor The Wall, zodat Waters The Pros And Cons Of Hitch Hiking moest bewaren totdat hij de groep had verlaten. In dit zeer persoonlijke relaas maakt Waters een reis door de menselijke psyche door middel van een aantal dromen. Deze dromen gaan over zijn strijd met huwelijk, trouw, toewijding en leeftijd temidden van een mid-life crisis. Muzikaal gezien is het niet echt een samenhangend geheel, maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door de symboliek en de prachtige orkestraties van de afgelopen woensdag overleden Michael Kamen. Het is dan ook een soort van eerbetoon aan hem dat The Pros And Cons Of Hitch Hiking op een voetstuk staat en daarvan hoor je nu Go Fishing. Uit 1984: Roger Waters.

Top

Jeff Wayne's Musical Version Of War Of The Worlds (1978)

Gedurende de jaren 70 was een trend ontstaan om oude verhalen nieuw muzikaal leven in te blazen. Zo bewerkte Rick Wakeman de Arthur-legende en een verhaal van Jules Verne tot rock-opera's. Maar verder dan alleen de fans van het genre geraakten deze platen niet. Eind jaren 70 was er een componist die succesvol het idee van de conceptplaat met hedendaagse muziek wist te combineren. Je neemt een SF-verhaal dat in de jaren 30 als hoorspel voor veel consternatie zorgde, laat dat vertellen door een groot acteur als Richard Burton en je harkt de artiesten van die tijd bij elkaar. Thin Lizzy's Phil Lynott en Justin Heyward van de Moody Blues om de rockfans tevreden te stellen. David Essex voor de popliefhebber en Julie Covington voor de liefhebber van de musical. Je componeert niet al te moeilijke nummers en overgiet ze met een discobeat. Jammer dat het een dubbelelpee moest worden, want de spanning wordt alleen op de eerste elpee goed opgebouwd en vastgehouden. Hier staan dan ook de beste nummers op. Maar een groot succes werd het: Jeff Wayne's musical version of War of the Worlds uit 1978. Dit is Thunderchild.

Top

Camel - Rain Dances (1977)

Camel's vijfde plaat is er eentje waar iedereen een beetje overheen heeft geluisterd. Het was tenslotte 1977, het jaar van de ondergang van de oude symfonische rock door toedoen van de punkmuziek. Maar wanneer je tegenwoordig naar die plaat luistert valt een aantal dingen op: een meer jazzy benadering mede door toedoen van voormalig Caravan-bassist Richard Sinclair en het veelvuldige gebruik van blaasinstrumenten door de inbreng van Mel Collins. Maar ook een serieuze poging om meer commercieel te oogsten door het prettige Highways Of The Sun, de single. En toch worden de traditionele symfoliefhebbers niet teleurgesteld. Er valt voldoende te genieten van de melodieuze muziek en diegenen die Camel niet kennen, zouden bijna denken dat hier ene Alan Parsons aan het werk is. Maar waarom het Camel dan niet lukte om met deze plaat door te breken, zal altijd een raadsel blijven. Uit 1977 is dit Rain Dances en daarvan hoor je Unevensong. Camel.

Top