(

 


 

2000


The Moody Blues - In Search Of The Lost Chord
Electric Light Orchestra - Out Of The Blue
09-01-2000 (SZ 0001) 
16-01-2000 (SZ 0002)
   
Kayak - Royal Bed Bouncer
U.K. - U.K.
23-01-2000(SZ 0003) 
30-01-2000 (SZ 0004) 
   
It Bites - Once Around The World
Jethro Tull - Aqualung
06-02-2000 (SZ 0005) 
20-02-2000 (SZ 0007)
   
Vander Graaf Generator - Aerosol Grey Machine
Renaissance - Song For All Seasons
27-02-2000 (SZ 0008) 
05-03-2000 (SZ 0009) 
The Nice - The Thoughts Of Emerlistdavjack
Starcastle - Fountains Of Light
12-03-2000 (SZ 0010) 
19-03-2000 (SZ 0011)
   
The Move - Shazam
Caravan - In The Land Of Grey And Pink
26-03-2000 (SZ 0012) 
09-04-2000 (SZ 0014) 
   
Fish - Vigil In A Wilderness Of Mirrors
Twelfth Night - Fact And Fiction
16-04-2000 (SZ 0015) 
16-04-2000 (SZ 0015) 
   
Wishbone Ash - Argus
Genesis - The Lamb Lies Down On Broadway
30-04-2000 (SZ 0017) 
07-05-2000 (SZ 0018) 
   
Supertramp - Crime Of The Century
Pallas - The Sentinel
14-05-2000 (SZ 0019) 
28-05-2000 (SZ 0020) 
   
Focus - Focus 3
GTR - GTR
11-06-2000 (SZ 0023) 
18-06-2000 (SZ 0024) 
   
Yes - Close To The Edge
Kansas - Leftoverture
25-06-2000 (SZ 0025) 
10-09-2000 (SZ 0026) 
   
Barclay James Harvest - Time Honoured Ghosts
Peter Gabriel's Third Album
17-09-2000 (SZ 0027) 
01-10-2000 (SZ 0029) 
   
Klaatu - Hope
Rush -2112
08-10-2000 (SZ 0030) 
15-10-2000 (SZ 0031) 
   
UK - Danger Money
Pendragon - The Jewel
29-10-2000 (SZ 0033) 
19-11-2000 (SZ 0036) 
   
Pavlov's Dog - At The Sound Of The Bell
Chris Squire - Fish Out Of Water
26-11-2000 (SZ 0037) 
03-12-2000 (SZ 0038) 
   

 

The Moody Blues – In Search Of The Lost Chord

Van rhythm & bluesbandje tot invloedrijke symfonische rockband. In een notedop de historie van The Moody Blues. Omdat platenmaatschappij Decca hun nieuwe systeem aan de man wilde brengen werden de Moodies in 1967 gevraagd om een rockversie op te nemen van Antonin Dvorak’s New World Symphony. Ze wisten de platenmaatschappij vrij snel te overtuigen dat dit een slecht idee was en dat ze volledig de vrije hand wilde hebben voor hun compositie. Uiteindelijk werd het een conceptalbum dat het verstrijken van 1 dag beschrijft: Days Of Future Passed. Opgenomen met symfonie-orkest werd dit een instant succes, mede door de singles Tuesday Afternoon en Nights In White Satin. Daarna volgde de taak om met een even goede, zo niet betere opvolger te komen. Het symfonie-orkest werd niet meer gebruikt en werd vervangen door het veelvuldig gebruik van de Mellotron, een toetseninstrument dat door middel van tapes geluiden voortbracht. De overige instrumenten waren behalve gitaar, bas en drums onder anderen sitar, cello, fluiten en tabla’s en werden allen door de bandleden gespeeld. Dit resulteerde in één groot experiment van de band om te kijken hoever ze konden gaan. Tel daarbij het gebruik van hallucinerende middelen op en alle ingrediënten voor een psychedelisch product waren in grote mate aanwezig. Het best kwam dat alles tot uitdrukking in het nummer over de man die het geëxperimenteer met LSD praktisch heeft uitgevonden. De in 1996 overleden en de ruimte ingeschoten Timothy Leary. Dat nummer is dan ook het voetstuk van vanavond: Legend Of A Mind van In Search Of The Lost Chord uit 1968. The Moody Blues.

Top

Electric Light Orchestra - Out Of The Blue

Klassieke muziek en rock. Het werkt niet altijd, zeg maar gerust bijna nooit, maar in het geval van E.L.O. kan er van een geslaagde combinatie worden gesproken. Het grote brein achter de band was Jeff Lynne, die zijn voorliefde voor de muziek van de Beatles nooit onder stoelen of banken heeft gestoken. Dat was duidelijk toen hij nog in The Move speelde en dat werd tijdens E.L.O. alleen maar sterker. Toen in 1977 Out Of The Blue uitkwam, had de band al een aantal succesvolle platen op hun naam staan alsmede een aantal hitsingles. De plaat zou het grootste commerciële succes voor E.L.O. worden met hitsingles als Sweet Talking Woman, Turn To Stone en Mr. Blue Sky, het slotstuk van Concerto For A Rainy Day, dat geheel kant drie van deze dubbel-LP besloeg. Naast de hitsingles vinden we op Out Of The Blue enkele instrumentale nummers en nummers in diverse stijlen. Er zijn invloeden terug te vinden uit de country&western in nummers als Across The Border en Wild West Hero en het melodramatische effect wordt bereikt met de strijkers in onder meer Steppin’ Out. De grote gemene deler in de composities was toch wel de nadruk op instrumentatie en het stapelen van lagen vocalen. Hoe letterlijk kun je de term symfonische rock nemen? Je hoort het op "Night In The City" van Out Of The Blue van Electric Light Orchestra. Het voetstuk van deze Symfo Zone van 16 januari.

Top

Kayak - Royal Bed Bouncer

De Nederlandse symfonische rockformatie Kayak werd in 1972 opgericht door toetsenist Ton Scherpenzeel en drummer Pim Koopman, nadat beiden daarvoor in de band High Tide Formation hadden gespeeld. Invloeden van de Britse symfoband Yes zijn duidelijk hoorbaar in het geluid van Kayak. Bij het verschijnen van hun eerste single "Lyrics" is er eigenlijk meteen sprake van succes en ook het eerste album "See See The Sun" doet het goed. Kayak begint zich te ontpoppen als een albumband, blijkens het achterwege blijven van singles van hun tweede LP, simpelweg "Kayak" getiteld. Uiteindelijk wordt er toch een nummer op single uitgebracht en "Wintertime" doet het redelijk. Op het derde album van Kayak werd duidelijk welke koers de band wilde gaan varen. Zaten de eerste twee albums nog vol met verwijzingen naar Yes, op deze LP werd gekozen voor een meer sfeermatige aanpak en makkelijker toegankelijke muziek. Het album wordt zeer enthousiast ontvangen door de pers, die ze een mooie toekomst in het buitenland voorspelt. Het publiek loopt warm voor de single die ervan wordt getrokken: Chance For A Lifetime. Het buitenlandse avontuur gaat echter niet door, mede te wijten aan de passieve houding van de platenmaatschappij ten opzichte van Kayak. Dit derde album mag als het voorlopige hoogtepunt van Kayak worden beschouwd, voordat diverse personeelswijzigingen en koerswijzigingen in de muzikale aanpak in 1982 leiden tot het uiteenvallen van de band. Maar niet voordat eind jaren 70 een redelijk aantal hits worden gescoord. Op het voetstuk vanavond in SymfoZone: Royal Bed Bouncer van Kayak en daarvan hoor je If This Is Your Welcome.

Top

U.K. – U.K. 

Met leden van Yes, King Crimson, Soft Machine en Roxy Music, was UK een van de eerste zogenaamde supergroepen. En inderdaad, hun debuutalbum uit 1978 beloofde veel. De band bestond in eerste instantie uit basisst/zanger John Wetton en drummer Bill Bruford, die beiden daarvoor in King Crimson al hadden samen gespeeld. Allebei kozen zij er een bandlid bij. Wetton’s keus viel op toetsenist/violist Eddie Jobson en Bruford haalde jazzgitarist Allan Holdsworth erbij, waarmee hij ook al voor zijn solo-album had gewerkt. De composities van UK waren sterk, de uitvoeringen idem dito, zoals je mag verwachten. Nevermore en Mental Medication waren van een ongekende klasse. Op deze nummers mocht Holdsworth zijn vakmanschap etaleren. Jobson teistert de viool op onder meer Presto Vivace. UK kreeg veel aandacht van de symfonische rockgemeenschap en de tour die op het debuut volgde was een groot succes. Maar zoals met supergroepen helaas al te vaak het geval is, was ook deze bezetting van UK niet stabiel. Na de tour stapten Bruford en Holdsworth op om de band Bruford te beginnen. Wetton en Jobson zochten een nieuwe drummer en vonden er een in de persoon van Terry Bozzio. UK ging als trio verder, maakte nog een studio-album, Danger Money, voordat de band uiteenviel. Jobson werd lid van Jethro Tull, Bozzio formeerde Missing Persons en John Wetton richtte Asia op. Vanavond in SymfoZone op het voetstuk: In The Dead Of Night. UK

Top

It Bites - Once Around The World

De Britse band It Bites werd opgericht in het midden van de jaren 80 door zanger/gitarist Francis Dunnery, bassist Dick Nolan, drummer Bob Dalton en toetsenist John Beck en werd vanaf hun eerste album, The Big Lad In The Windmill gezien als de nieuwe vaandeldragers van de progressieve rockmuziek. Hun eerste single "All In Red" leverde hun een contract op bij platenmaatschappij Virgin en de single "Calling All The Heroes" werd zeer goed ontvangen in Europa. Op hun tweede album zette It Bites die lijn voort, maar besteedden daarnaast meer aandacht aan complexere composities, tempowisselingen en samenzang. Ook hiervan werden diverse singles getrokken, maar het succes van "Calling All The Heroes" werd niet meer gehaald. Wel verstevigden de band hiermee hun positie binnen de progressieve rock en bouwden een zeer goede live-reputatie op. Helaas viel de band na hun derde album "Eat Me In St. Louis" uit elkaar. Dunnery ging solo en de overgebleven drie richtten de band Sister Sarah op (vernoemd naar één der It Bites-composities). Beck en Dalton maakten ook nog deel uit van de liveband van John Wetton. Het hoogtepunt in de korte carrière van It Bites is het album Once Around The World, dat we vanavond op het Voetstuk zetten en daarvan hoor je Kiss Like Judas. It Bites!

Top

Jehtro Tull – Aqualung

Jethro Tull werd in 1971 in één klap wereldberoemd met dit album. Nummers als Locomotive Breath en Hymn 43 waren uitermate "radiovriendelijk", hetgeen ze regelmatige airplay opleverde. De combinatie van rockmuziek en folk en Ian Anderson’s hersenspinsels over geloof en religie leverde Tull een plaats op in de progressieve rock gedurende het grootste deel van de jaren 70 en een grote festivaltrekker bovendien. Geloof en religie waren ook centrale thema’s op dit album. Hoe georganisseerder de kerk met het religie omging hoe verder de mens als individu van God kwam af te staan, volgens zanger/fluitist Ian Anderson. Zet dit af tegen de tijd waarin musicals als Jesus Christ Superstar hoogtij vierden en we hebben gelijk een idee waarmee jongeren in die tijd al dan niet bezig waren. Aangezien dit album zo’n groot succes was, zat er voor Anderson en consorten haast niets anders op dan om dit thema tekstueel op ieder volgend album verder uit te dragen, haast tot op het punt waarop het eigenlijk niet meer ging. Maar feit blijft dat dit het album was dat miljoenen luisteraars wist te bereiken en te raken en als zodanig verdient om op een voetstuk geplaatst te worden. De track heet My God en het album is getiteld Aqualung. Jethro Tull.

Top

Van Der Graaf Generator - The Aerosol Grey Machine

Van Der Graaf Generator (vernoemd naar een apparaat dat statische elektriciteit opwekt) werd in 1967 opgericht, maakte 1 single en viel vervolgens uit elkaar. Zanger/componist Peter Hamill ging in 1968 de studio in om een solo-album te maken, bemerkte dat hij er niet uit kwam en hij riep de hulp in van zijn voormalige collega’s. Toen dat album uitkwam, gebeurde dat onder de noemer Van Der Graaf Generator: de band bestond weer. Het gevolg was een ruw, energiek geluid dat de basis legde voor verdere successen. De band zou een enorme schare fans genereren en met name de donkere teksten van Hamill leverden veel aandacht op. Diverse bezettingswijzigingen en een drietal albums later hief Hammill de band op om in 1971 een solo-carrière te beginnen. Het zou tot 1975 duren vooraleer de band opnieuw werd geformeerd en 4 albums op zou nemen. In 1978 viel definitief het doek voor de band die nu door het leven ging onder de naam Van Der Graaf. Op latere solo-successen van Hamill deden wel zijn oude bandmaatjes mee en in de negentiger jaren kwam Van Der Graaf Generator vaak bij elkaar voor eenmalige optredens. Het oorspronkelijk als solo-album van Peter Hamil, maar uiteindelijk als Van Der Graaf Generator uitgebrachte The Aerosol Grey Machine staat vanavond in SymfoZone op het Voetstuk. Daarvan hoor je Octopus.

Top

Renaissance - A Song For All Seasons

Renaissance kent, net zoals bijvoorbeeld de Moody Blues, 2 gezichten. In het begin maakte de groep een soort van progressieve folk-rock, toen nog onder de bezielende leiding van ex-Yardbirdsleden Keith Relf en JimMcCarty. Toen succes uitbleef volgden er diverse bezettingswijzigingen totdat zo’n beetje iedereen van de originele beztting was vervangen. Een van de meest opvallende wijzigingen was de toevoeging van zangeres Annie Haslam die met haar klassiek geschoolde stem de nodige emotie aan de muziek van Renaissance toevoegde, die op dat moment gekenmerkt werd door lange instrumentale passages. Aan het eind van de jaren 80 had de band een grote schare fans opgebouwd in zowel Europa als Amerika. Het nadeel was dat Renaissance met elke nieuwe plaat de bestaande fans wel wist te bedienen, maar geen nieuwe volgelingen kon aanspreken. En toen de punkmuziek haar intrede deed, was er voor romantische bands als Renaissance geen plaats meer. In 1978 verscheen A Song For All Seasons, een collectie goede, mooi uitgevoerde nummers, die een extra dimensie kregen door de toevoeging van The Royal Philharmonic Orchestra. Het boek Renaissance leek lange tijd gesloten te zijn, uiteengevallen door persoonlijke problemen, maar volgens de geruchtenmachine praten de leden weer met elkaar. En wat belangrijker is ze maken samen muziek. Vanavond op het voetstuk A Song For All Seasons van Renaissance uit 1978 en daarvan hoor je The Day Of The Dreamer.

Top

The Nice - The Thoughts Of Emerlistdavjack

The Nice begon ooit als begeleidingsband van zangeres P.P. Arnold. Het duurde echter maar twee maanden voor de band op eigen benen kwam te staan en vanaf dat moment te boek staat als één van de eerste progressieve rockbands. Succesvol wisten zij klassiek en rock met elkaar te mengen voornamelijk door toetsenist Keith Emerson die leentjebuur speelde bij Mozart, Sibelius en Tsjaikovski. Andere bandleden waren David O’List op gitaar, drummer Brian Davison en Lee Jackson op bas. Hun eerste single kwam uit in 1967 en was getiteld "The Thoughts of Emerlist Davjack," een naam opgebouwd uit gedeelten van de achternamen van de bandleden. The Nice bouwde al snel een goede livereputatie mede dankzij de capriolen van Keith Emerson, die er niet voor terugdeinsde met heuse messen zijn Hammond-orgel te bewerken om zodoende een uniek geluid te produceren. Geheel vrij van controverse was de band ook weer niet, want tijdens een uitvoering van het nummer America uit Bernstein’s musical West Side Story in de Londense Royal Albert Hall werd een Amerikaanse vlag verbrand. met als gevolg dat Bernstein een Amerikaanse release trachtte te voorkomen. Intussen was Keith Emerson uitgegroeid tot de grote man van de band, niet tot ieders tevredenheid, hetgeen leidde tot het vertrek van gitarist O’List. The Nice was een trio geworden. In 1969 ontmoette Emerson Greg Lake, op dat moment van King Crimson en hij besloot met hem in zee te gaan en The Nice te ontbinden. Daaraan werd drummer Carl Palmer toegevoegd en Emerson, Lake en Palmer was geboren. De muzikale koers die Emerson met The Nice was begonnen werd in ELP voortgezet met meer succes. Wellicht niet het meest briljante Nice album, maar omdat het eerste zogenaamde progressieve rockalbum is, staat The Thoughts Of Emerlist Davjack uit 1968 op het voetstuk. Daarvan hoor je ……. The Nice.

Top

Starcastle – Fountains Of Light

Ik herinner me nog de lange tochten op de fiets naar school met in de Walkman deze plaat van Starcastle. Toegegeven: ze klonken wel heel erg als YES, maar het was zo verdomd knap gedaan. Die vergelijking met Yes viel veelal in het nadeel uit van deze Amerikaanse band, maar vaktechnisch was er niets mis en ook qua instrumentatie en zang was er niets aan te merken op Starcastle. Vier albums maakten ze in totaal voordat zakelijke en muzikale meningsverschillen een eind aan de band maakte. Lang hebben we moeten wachten op de CD-releases van hun albums, maar toen die eenmaal op gang kwamen, bleek er ook nog een toetje te zijn in de vorm van de Concert Classics serie, die een live-concert van Starcastle in 1999 uitbrachten. Van zeer slechte geluidskwaliteit overigens. Starcastle schijnt overigens weer op het punt te staan geherformeerd te worden, maar voorlopig zijn dat nog geruchten. In 1977 kwam deze plaat uit en het blijft ook nu nog beter te pruimen dan één bepaalde Yes-release van het jaar daarop. Fountains of Light is het voetstuk van vanavond en daarvan hoor je Fountains. Starcastle.

Top

The Move – Shazam

The Move ontleende haar naam aan het feit dat om deze band te kunnen oprichten alle leden eerst uit andere bands moesten vertrekken. Ook toen tijdens haar bestaan deed The Move haar naam eer aan door de elkaar snel opvolgende personeelswisselingen. Het leek een band te zijn die meer gaf om uiterlijk vertoon dan om de muzikale richting, vandaar de vele fases die de band kenmerkte. De belangrijkste man van The Move was gitarist Roy Wood die ook al het materiaal schreef. Wood liet zich duidelijk hoorbaar inspireren door The Beatles en The Who, maar wist zijn composities ook dat typische Britse gevoel voor humor mee te geven. Vrijwel vanaf het begin scoorde The Move de ene hit na de andere in Engeland, maar de pers had meer oog voor hun flamboyante podiumact, kleding en publiciteitsstunts. De muziek kende een mengeling van pop, rock en het experimentele, hetgeen het best tot uiting kwam op hun tweede album, een soort van Sgt. Pepper maar dan toch anders, harder vooral. Ook flarden Hendrix en The Byrds zijn hoorbaar, maar het meest progressieve nummer is het bijna tien minuten durende Cherry Blossom Clinic. "Vreemd" is de typering die daar het best bijpast. De titel van dat album uit 1970 is Shazam en uiteraard hoor je daarvan Cherry Blossom Clinic. The Move.

Top

Caravan - In The Land Of Grey And Pink

Caravan werd opgericht in 1968 en ontstond uit de band Wilde Flowers. Alle Caravan-leden hadden allen ooit eens deel uitgemaakt van Wilde Flowers, maar muzikaal was Caravan van een heel andere orde. Dat bleek al uit één van de eerste composities van de band. Where But For Caravan Would I was een stuk van meer dan 10 minuten, verdeeld over verschillende secties. Dit nummer is terug te vinden op het debuutalbum, simpelweg Caravan geheten. Het opdelen van stukken in zogenaamde suites komen we ook tegen op het tweede album, If I Could Do It All Over Again I’ll Do it All Over You. De mengeling van pop, jazz en klassiek muziek werd in die tijd door veel progressieve bands gedaan, maar Caravan wisten daar dat typische Britse gevoel aan me te geven. Dankzij de twee zeer getalenteerde zangers, Pye Hastings en Richard Sinclair en de geweldige toetsenist David Sinclair die lange, complexe stukken kon schrijven, werd Caravan een begrip in de Canterbury scene. Het beste komt dit tot uitdrukking op derde album. Een album dat je met gemak in 2 stukken kunt hakken. Enerzijds de nummers die zijn geschreven door Richard Sinclair en aan de andere kant had je een lange suite van muziek die geschreven was door David Sinclair. Dit album wordt door vrijwel iedereen gezien als het meest klassieke Caravan-album met die lange suite van 22 minuten als HET grote voorbeeld van de originaliteit van de band. Afwisslend wordt er gesoleerd door Sinclair’s orgel en de blaasinstrumenten van Jimmy Hastings. Het zangwerk werd verdeeld tussen Pye Hastings en Richard Sinclair. De titel van dat album uit 1971 luidt: In The Land Of Grey And Pink en de titel van dat lange stuk is Nine Feet Underground, en dat is het voetstuk van vanavond. Ruim 22 minuten genieten van Caravan.

Top

Fish – Vigil In A Wilderness Of Mirrors

Fish maakte faam in het begin van de jaren 80 als zanger, tekstschrijver en frontman van Marillion. De samenwerking zou tot 1988 duren met het live-album The Thieving Magpie als Fish’s zwanenzang. Muzikale meningverschillen, volgens de officiële lezing, anderen hielden het op de onhandelbaarheid van de zanger als gevolg van te veel drank en te veel drugs. En wat erger was: hij kreeg geen noot meer fatsoenlijk uit de Schotse keel. Eenmaal op eigen benen begon Fish met het schrijven van nummers voor zijn eerste solo-album. Sommige stukken waren al voorgesteld in de Marillion-tijd, maar door de band te licht of niet goed genoeg bevonden. Het gevolg was een sterk op Marillion lijkend produkt met hier en daar een zijstap naar folk in bij voorbeeld The Company en swing, zoals in het nummer The Big Wedge. Commercieel succes werd er behaald met de ballad A Gentleman’s Excuse Me, tegenwoordig een regelrechte Arbeidsvitaminenklassieker. Tekstueel leefde hij zich helemaal uit op zijn vroegere Marillion-maatjes die er flink van langs kregen in bijvoorbeeld A View From A Hill. Al zijn frustraties schreef en zong Fish van zich af en betrok ook hoezentekenaar Mark Wilkinson in het complot want hij liet op de originele hoes een als zwerver verklede Mark Kelly (Marillion’s toetsenman) zich warmen aan een kampvuur. Overigens is de beeltenis van Kelly in het boekje van de CD remaster vervangen door het hoofd van de joker. Een klein nuanceverschil. Tegen deze achtergrond moet het Voetstuk van vanavond worden bekeken. Fish’s eerste was volgens velen tevens zijn beste. Het album heet Vigil In A Wilderness Of Mirrors en je hoort daarvan Vigil. Fish!

Top

Twelfth Night - Fact And Fiction 

Top

Wishbone Ash – Argus

Een band die niet echt bekend staat om de progressieve roots is Wishbone Ash. Toch heeft deze Engelse band enkele platen afgeleverd die het predikaat progressieve rock zeker verdienen. De muziek kenmerkt zich niet door het grote aantal tempowisselingen, de lange duur van de nummers of een overvloed aan toetsen. Wishbone Ash moet het vooral hebben van de intelligent geschreven rechttoe-rechtaan rockmuziek waarin een hoofrol is weggelegd voor de beide gitaristen. In navolging van The Beatles en Pink Floyd ging Wishbone Ash ook over tot het schrijven van een conceptplaat aan het begin van de jaren zeventig. Het gevolg was een meer volwassen album dan de voorgangers en een hoop waardering uit de muziekindustrie. Onder leiding van de bekende manager Miles Copeland braken mooie tijden aan voor de band. Ook hier was het echter niet allemaal rozegeur en maneschijn. Muzikanten kwamen en muzikanten gingen. Toch bestaat Wishbone Ash nog steeds en thans weer in min of meer vaste bezetting, maakt geregeld platen en treedt zeer regelmatig en dat alles in de shaduw van andere grote bands. Een plaatsje op het voetstuk is dan ook hetgeen waar Wishbone Ash recht op heeft. Vanavond Argus uit 1972 en daarvan hoor je Throw Down The Sword.

Top

Genesis - The Lamb Lies Down On Broadway

Het zou het laatste album worden van Peter Gabriel als zanger en componist van Genesis. Door de grote druk van de populariteit, was Gabriel bang geworden om zijn eigen geestelijke gezondheid te verliezen en te vervreemden van zijn gezin. Hij haalde nog eenmaal alles uit de kast met het verhaal van Rael. Een jongeman die we tegenwoordig met de term randgroepjongere zouden aanduiden. Wij volgen diens lotgevallen als opgroeiende puber in New York, maar het verhaal wordt op een dusdanige wijze verteld dat het ook nu nog voer is voor psychologen. Was het autobiografisch, was Rael niet eigenlijk gewoon Peter Gabriel zelf. De parallellen met Roger Waters’ verhaal The Wall zijn opvallend, maar dat zou pas jaren later worden geschreven. De muzikale omlijsting van het verhaal door Banks, Rutherford, Collins en Hackett is fenomenaal. De tournee die op deze release volgde werd halverwege al geteisterd door het besluit van Gabriel om ermee te stoppen. De tour werd toch afgemaakt en onlangs konden we door het uitbrengen van de boxset The Archives getuige zijn van een integrale live-uitvoering van deze plaat, die de zwanenzang van Gabriel bleek te zijn. Voor zowel Genesis de band, als Gabriel de solo-artiest is alles op zijn pootjes terecht gekomen. The Lamb Lies Down On Broadway uit 1974 is het Voetstuk in deze SymfoZone. Daarvan hoor je The Camber Of 32 Doors. Genesis.

Top

Supertramp – Crime Of The Century

In 1969 kreeg de muzikant Rick Davies de gelegenheid aangeboden van de Nederlandse miljonair Stanley August Miesegaes om een band te formeren. Miesegaes zou het geheel financieren. Nadat er een advertentie was gezet in de Melody Maker, kon Supertramp worden geformeerd. De eerste twee platen waren een echt voorbeeld van progressieve rock: lange instrumentale stukken kenmerkten het geheel. Na deze twee albums trok Miesegaes zijn medewerking in en moest Supertramp noodgedwongen op zoek naar een nieuw geluid. Het resultaat was een meer pop-geörienteerde plaat met kortere nummers, die ook op de radio gedraaid konden worden. Het bleek een gouden formule te zijn. Supertramp scoorde met Dreamer en Bloody Well Right meteen de hits die het nodig had en kon met mini-musicals zoals Asylum de fans van het eerste uur bedienen. Veel werd er niet meer gesleuteld aan het concept, zodat alles wat Supertramp hierna maakte een beetje hetzelfde klonk. Mede verantwoordelijk voor dat geluid was zanger/toetsenist Roger Hodgson, die naast Davies de nummers schreef. Het grote succes kwam uiteindelijk met de plaat Breakfast In America. In de jaren 80 boterde het niet meer tussen Hodgson en Davies. Hodgson ging solo en Davies hield Supertramp bij elkaar. Beiden waren daarna niet echt succesvol meer. Laatste wapenfeiten: Roger Hodgson bracht vorige week zijn nieuwste solo-CD "Open The Door" uit en Supertramp’s live CD "It Was The Best Of Times" dateert alweer van 2 jaar geleden. Crime Of The Century uit 1974 staat vanavond op het Voetstuk en daarvan hoor je Rudy. Supertramp.

Top

Pallas – The Sentinel

Pallas uit Schotland is één van die bands die vallen onder de categorie Neo-prog, wat dat dan ook betekenen mag. In ieder geval zijn de invloeden van deze band duidelijk: Rush, Genesis, Yes, maar ook Deep Purple en Led Zeppelin klinken door in de composities van Pallas. Opgericht in 1974 onder de naam Rainbow, moest de band een paar jaar later van naam veranderen om niet verward te worden met de band van Ritchie Blackmore. Pallas krijgt een platencontract bij EMI en het was voor dit label dat het debuutalbum werd opgenomen. Het werd meteen al omschreven als "anders" in de progressieve rockwereld. Pallas wist harde rock perfect te combineren met harmonieus werk. Centraal op deze elpee stond de zogenaamde Atlantis-suite, een conceptverhaal over de Koude Oorlog en het thema Oost en West, verpakt in een mythisch verhaal. En dat alles onder de productionele leiding van producer Eddie Offord, die ooit de knoppen beroerde bij producties van Yes en ELP. Op de re-release van 8 mei jongstleden is een aantal tracks bijgevoegd dat nu het Atlantis-verhaal completeert. En het is daar waar je nu naar kunt luisteren: een fragment uit de Atlantis suite van het album The Sentinel uit 1984. Hier is Atlantis. Pallas.

Top

Focus - Focus 3

In 1969 ontstaat Focus uit het Thijs van Leer-trio en de toevoeging van gitarist Jan Akkerman. Aanleiding was de musical Hair, waarbij men als begeleidingsband had gefungeerd. Men besluit gezamenlijk een band te vormeren. De eerste plaat In And Out Of Focus doet het redelijk, maar Akkerman is niet tevreden met de inbreng van de drummer en de bassist. Deze worden dus vervangen, anders had dat het einde van de band betekend. Akkerman en Van Leer rekruteren twee nieuwe mensen, waarmee Focus 2 wordt opgenomen. De stijl van de band wordt duidelijk: klassiek gerafineerd vermengd met rock en jazz. Met name Akkerman exceleert op de gitaar. Als single wordt Hocus Pocus uitgebracht. Het wordt een internationale hit en het jodelen van Van Leer wordt mede het handelsmerk van de groep. Ook live doet Focus het goed in binnen- en buitenland en die sfeer wordt uitstekend uitgedragen op hun derde plaat, de dubbelelpee Focus 3 uit 72, het meest succesvolle album van de band. Maar de rivaliteit tussen Van Leer en Akkerman blijkt een onuitwisbaar stempel te drukken op de groep. Dit uit zich ook in het feit dat beide heren ook soloplaten maken en zo een wedstrijdje uitvechten wie het meest succesvol is. De overige leden kunnen er zo langzamerhand ook niet meer tegen en regelmatig moet Focus op zoek naar hetzij een nieuwe drummer, hetzij een nieuwe bassist. Er worden nog wel elpee’s gemaakt, maar geen van allen zijn ze zo succesvol als Focus 3. In 1978 valt het doek voor Focus, in de jaren 80 gevolgd door een eenmalige samenwerking tussen Van Leer en Akkerman onder de noemer Focus, maar van een heroprichting is geen sprake. Hedentendage spelen zowel Akkerman als Van Leer Focus-stukken op hun respectievelijke tournee’s. Answers? Questions! Questions? Answers! is een dertien minuten durend stuk van Focus 3 en het voetstuk van vanavond. Focus!

Top

GTR - GTR

GTR is de afkorting voor guitar zoals dat veelal in opnamestudio’s wordt gehanteerd. Zoiets als keys voor toetsen en vox voor vocalen. GTR is dan ook de naam van een band waarin twee gitaarhelden de krachten bundelden aan het eind van de jaren 80. Ex-Yes- en Asia-gitarist Steve Howe en voormalig Genesis-gitarist Steve Hackett vormden de spil voor deze formatie, waarvan verder deel uitmaakten: Phil Spalding op bas, zanger Max Bacon en Jonathan Mover op drums. Zowel Hackett als Howe wisten van elkaars bestaan, maar het was manager Brian Lane die hen met elkaar in verbinding bracht. Howe, ontevreden met zijn rol in Asia, niet in de laatste plaats door de meningsverschillen met John Wetton en Hackett, jarenlang solo-artiest sinds zijn vertrek uit Genesis, wilden de progressieve rock weer dat typische gitaar-gevoel meegeven. Hun eerste album GTR uit 1986 werd een onmiddelijke hit in de Verenigde Staten, evenals de single "When The Heart Rules The Mind". Dit resulteerde in een tour door de VS. Echter, tijdens de tour ontstond er wrijving tussen Steve Hackett en de rest van de band. Wellicht dat zijn lange carrière als solo-artiest hem niet bepaald het band-type had gemaakt. En aan het einde van dat jaar verliet Hackett de band. Howe en de overgebleven leden gingen nog even door onder de naam Nerotrend, namen wat demo’s op, maar brachten uiteindelijk niets uit. Howe voegde zich bij zijn oude maatjes Anderson, Bruford en Wakeman en GTR was ter ziele. GTR, de enige plaat van de gelijknamige band, verdient toch een plaats op het Voetstuk, al was het alleen maar om de dappere poging. Luister naar Imagining.

Top

Yes - Close To The Edge

Superlatieven schieten te kort om deze plaat te beschrijven. Niet alleen voor de Yes-fans, maar voor de hele muziekpers was dit album uit 1972 het Magnum Opus van een band die pas echt progressief was. Door diverse bezettingswijzigingen in de beginperiode werd er met elke release een betere plaat afgeleverd, zodat Yes met name in het begin van de jaren 70 een hele grote band werd. Voor de opnames van deze plaat bestond de groep uit Jon Anderson, Chris Squire, Rick Wakeman, Steve Howe en Bill Bruford. Voor velen de ultieme Yes-bezetting. Het kwam dan ook als een donderslag bij heldere hemel toen drummer Bruford aankondigde de groep te verlaten tijdens de toernee die op deze release volgde om zich bij het King Crimson van Robert Fripp te voegen. Maar het meesterwerk van Yes was afgeleverd. Slechts drie nummers verdeeld over twee plaatkanten stonden erop. Kant een werd volledig in beslag genomen door een nummer dat 18 minuten duurt en waarin de hele band haar kunnen etaleert. Nu, anno 2000, wordt met nummer geopend tijdens de Masterworks tour door de VS. Een setlijst waarop verder nummers prijken als Ritual van Tales From Topographic Oceans en The Gates Of Delirium van Relayer. Maar dit is Close To The Edge in al haar volle glorie. Geniet van YES!

Top

Kansas - Leftoverture

Kansas combineerde de complexiteit van de Britse prog-rock met de typische Amerikaanse rocksound en het maakte hen tot één van de grootste bands aan het eind van de jaren ’70. Op goede perskritieken hoefde de band nooit te rekenen, maar dat weerhielden de fans er niet van om de bands massaal te omarmen. Kansas werd in 1970 opgericht in Topeka, in de staat, jawel Kansas, door gitarist Kerry Livgren, bassist Dave Hope en drummer Phil Ehart. Toen violist Robby Steinhardt, zanger/toetsenist Steve Walsh en gitarist Richard Williams toetraden begon Kansas aan hun opmars. In 1974 kwam de eerste plaat uit, simpelweg getiteld Kansas. Commercieel niet erg succesvol, maar de band toerde uitgebreid, begon naam te maken en kreeg het voor elkaar dat hun derde elpee Masque in 1975 een kwart miljoen exemplaren verkocht in de Verenigde Staten. Toen in 1977 hun vierde plaat verscheen, geraakte het succes in een stroomversnelling, mede veroorzaakt door de single "Carry On Wayward Son". Harmonische samenzang, veel tempowisselingen, maar toch toegankelijk en het gebruik van de viool: ingrediënten die dit album een ware klassieker maakten. Vanavond, het eerste voetstuk van een nieuw seizoen SymfoZone: "Leftoverture" en daarvan hoor je: "Miracles Out Of Nowhere", Kansas.

Top

Barclay James Harvest – Time Honoured Ghosts

Op papier heeft Barclay James Harvest alle ingrediënten om een bijzonder succesvolle band te zijn: sterke composities, uitgevoerd door prima muzikanten, harmonieuze zang in Beatles-stijl en de kwaliteiten om lange stukken te schrijven met meer ritme erin dan de Moody Blues deden. Daarnaast deelden ze een platenlabel met Pink Floyd, wat wil je nog meer. Echter van een wereldwijde grote doorbraak is door BJH nooit sprake geweest. De band werd in 1966 opgericht door gitarist John Lees en toetsenist Wooly Wolstenholme. Het psychedelische tijdperk ging over in het progressieve tijdperk en het succes van de eerder genoemde Moody Blues inspireerde BJH. Heel geleidelijk aan begon de band naam te maken. Platenlabel EMI bracht al haar progressieve artiesten onder in één label, te weten Harvest, vernoemd naar de bandnaam. Ook Pink Floyd maakte daar deel van uit en het was die band die BJH in de schaduw liet staan. Toen de band van label veranderden kwam er succes. Hun single Titles werd een grote hit al was het alleen maar om de vernuftige manier van tekstschrijven. Alle woorden zijn namelijk ontleend aan titels van Beatles songs. Dat nummer staat op het album dat vanavond op het voetstuk staat: Time Honoured Ghosts uit 1975. Hier is Barclay James Harvest met Song For You.

Top

Peter Gabriel - 3

Toen Peter Gabriel nog frontman was van Genesis wist hij het theatrale prima te combineren met de progressieve rockmuziek. Als solo-artiest was dat niet veel anders, alleen pakte hij het wat subtieler aan. Op zijn 4 titelloze solo-CD's combineerde hij avant-gardistische, elektronische en wereldmuziekinvloeden. De CD's hadden allen de titel Peter Gabriel, omdat hij vond dat zijn platen uitgaven van een magazine waren. De eerste leverde met de single Solsbury Hill, een hit op. De verwachtingen waren hooggespannen bij het verschijnen van deel twee, maar deze bleek minder succesvol. Deel drie daarentegen betekende de artistieke doorbraak. Op deze, door Steve Lillywhite geproduceerde plaat, liet Gabriel zien, maar vooral horen welk een geëngageerd musicus hij was. Het nummer Biko werd een regelrecht protestlied in de jaren 80, terwijl Games Without Frontiers, zijn eerste samenwerking met Kate Bush, een bescheiden singlesucces werd. Op mij persoonlijk maakte het nummer, waarin beschreven wordt hoe de gek een stukje van de roem van zijn slachtoffer wil toe-eigenen door deze te vermoorden, het meeste indruk. John F. Kennedy, Martin Luther King, John Lennon zijn de voorbeelden die het eerst te binnen schieten. Het verhaal van de jager en zijn prooi is vanavond het voetstuk. Hier is Family Snaphot van Peter Gabriel's derde album uit 1980.

Top

Klaatu – Hope

Toen in 1976 de titelloze debuutplaat uitkwam van de band Klaatu, nam niemand er enige notitie van. Tot een jaar later een journalist het gerucht verspreidde dat Klaatu wel eens geheel of gedeelteljjk de Beatles konden zijn. Dit gerucht werd opgepikt door bladen als Billboard en de platenmaatschappij deed geen poging dit te ontkrachten. Radiostations deden de quiz "Is Klaatu de Beatles?" en luisteraars konden de hints terugvinden in verborgen boodschappen bij het achteruitspelen van de plaat, Morsetekens en Beatles-verwijzingen in de songteksten en op de hoes. Eind 1977 kwam de waarheid aan het licht: Klaatu was niet de Beatles, maar een Canadese band. Teleurstelling alom en het succes vervloog nog sneller dan het gekomen was. En dat is jammer, want muzikaal had deze groep echt wel wat in huis. In 1981 was het hoe dan ook voorbij voor de groep die met de nummers A Routine Day en Calling Occupants ook bij ons bescheiden hitjes scoorde. Hun tweede langspeelplaat bevatte een soort van rock opera die zonder de nasleep van de Beatles-hype wel eens een klassieker had kunnen worden. Daarom staat Hope vanavond op het Voetstuk met daarvan de stukken, The Loneliest Of Creatures, Prelude en So Said The Lighthouse Keeper. Hier is uit 1977: Klaatu.

Top

Rush - 2112

Rush begon als hardrockband getuige hun albums Rush en Fly By Night. De derde plaat Caress Of Steel klonk al iets progressiever en dus wisten zowel fans als critici niet waar men aan toe was. Rush had een statement nodig en dat kwam met het vierde album. Hardrock werd ingenieus vermengd met progressieve rock tot een origineel en baanbrekend produkt. De gehele eerste plaatkant werd gewijd aan een science-fictionverhaal over een wereld waar muziek verboden is. Dit tekst, geschreven door drummer Neal Peart, was gebaseerd op een verhaal van Ayn Rand. De nummers liepen in elkaar over en toonden aan hoe viruoos elk van de muzikanten was. Kant twee bestaat uit een aantal kortere nummers, zoals het op Oosterse leest geschoeide "A Passage to Bangkok". Dit album wordt door velen gezien als de eerste Rush-klassieker waarvan er nog velen zouden volgen in de daaropvolgende jaren. 2112 uit 1976 staat vanavond op het voetstuk en daarvan hoor je Overture en Temples Of Syrinx van het titelstuk. Dit is Rush.

Top

UK – Danger Money

Nadat UK in 1978 hun gelijknamige debuutCD had uitgebracht en daarmee had getourd, stapten drummer Bill Bruford en gitarist Allan Holdsworth uit de groep, om de formatie Bruford op te richten. Daarmee zadelden ze de achtergeblevenen, John Wetton en Eddie Jobson, op met een probleem. Besloten werd alleen een drummer te zoeken en als trio verder te gaan. De keus viel op Terry Bozzio, tot dan toe bekend van zijn werk in de band van Frank Zappa, waarvan Eddie Jobson ook ooit deel uitmaakte. In deze nieuwe bezetting bracht UK nog één album uit, alvorens na een uitgebreide tour uiteen te gaan. Terry Bozzio formeerde de groep Missing Persons, Eddie Jobson nam plaats in Jethro Tull en John Wetton richtte Asia op. Posthuum verscheen er van UK nog een live album "Night After Night". Het tweede en laatste studioprodukt van UK, meer rockgericht en minder jazzgericht laat ons kennis maken met de drumkwaliteiten van Bozzio en bevat een aantal uitstekende toetsen- en vioolpartijen van Jobson alsmede prachtig bas- en zangwerk van Wetton en leverde ook nog een hitje op in de vorm van Rendezvous 6:02. De titel van de plaat is Danger Money uit 1979 en daarvan hoor je Ceasar's Palace Blues. UK.

Top

Pendragon – The Jewel

Pendragon, de eerste lichting van neo-progressieve bands werd opgericht in Londen, tijdens de hoogtijdagen van de punk, maar deed pas echt van zich spreken sinds 1983. Mede door een aantal succesvolle optredens in en rond Londen en het Reading Festival. In 1985 deed de band ook Nederland aan als voorprogramma van Marillion tijdens hun Misplaced Childhood tour. Pendragon had toen een mini-album en een full length album uit. Pas hierna stabiliseerde zich de line-up met zanger/gitarist Nick Barret, bassist Peter Gee, drummer Fudge Smith en toetsenman Clive Nolan. Niet geheel gelukkig in het strakke keurslijf van platenmaatschappijen, besloot men een eigen label op te richten onder de naam Toff Records. Sindsdien komen alle albums uit op dit label zo als The World uit 1990 en het uit 1993 stammende album The Window Of Life. Momenteel werkt Pendragon aan hun nieuwe CD "Not Of This World". Mijn eerste kennismaking stamt uit 1985 tijdens eerdergenoemd optreden in Vredenburg, Utrecht. Om puur sentimentele redenen, derhalve staat The Jewel vanavond op het voetstuk en daarvan hoor je Leviathan. Pendragon.

Top

Pavlov's Dog – At The Sound Of The Bell 

Pavlov’s Dog maakte aan het eind van de jaren zeventig rockmuziek met progressieve invloeden. Wat her eerst opvalt is het karakteristieke stemgeluid van zanger/gitarist David Surkamp. Zonodig nog hoger dan Geddy Lee van Rush. Wellicht is dat ook de reden waarom Pavlov’s Dog nooit doorbrak. Hun eerste album werd gemaakt door een zevenmansformatie, met onder anderen viool, fluit, mellotron plus gitaar, bas, toetsen en drums. Het geluid was rechttoe rechtaan rock, maar interessant gearrangeerd met de viool in een prominente rol. Bij het verschijnen van hun tweede plaat waren de drummer en violist opgestapt en was het geluid gewijzigd naar meer poprock. Door het bizarre stemgeluid van Surkamp kwam ook hiermee geen commerciële doorbraak, maar achteraf had de band meer verdiend. De gastdrummer op dit album is niemand minder dan Bill Bruford. Er werd nog een derde plaat gemaakt, maar werd nooit uitgebracht totdat deze jaren als bootleg opdook. At The Sound Of The Bell uit 1976, de tweede van Pavlov’s Dog staat vanavond op een voetstuk en daarvan hoor je Did You See Him Cry.

Top

Chris Squire – Fish Out Of Water

Nadat Yes de plaat Relayer had gemaakt, legde ieder bandlid zich toe op het schrijven van een soloplaat. Steve Howe maakte Beginnings, Jon Anderson bracht Olias Of Sunhillow uit en Alan White maakte Ramshakled. Bassist Chris Squire bleef de YES-sound nog het meest trouw op zijn solo-album. Hij maakte gebruik van Bill Bruford op drums en Patrick Moraz op toetsen. Squire speelde alle gitaren en basgitaren zelf, zong alle stukken en produceerde het geheel. Een orkest gedirigeerd door Andrew Pryce Jackman maakte het geluid compleet. Squire heeft niet de naam de snelste te zijn, getuige zijn productie aan solomateriaal. Het zou tot 2000 duren vooraleer hij met gitarist Billy Sherwood een tweede solo-album maakte. Anderson en Howe bij voorbeeld maken meer werk van een solo-carriere. Mede met dit gegeven in het achterhoofd is Fish Out Of Water bijna een "vergeten" Yes-plaat. Luister maar naar You By My Side. Chris Squire.

Top