Toto – The Seventh One (1988)
Na het grote succes van hun vierde plaat, brak voor Toto een onzekere tijd aan. Zanger Bobby Kimball vertrok en hij werd vervangen door Fergie Frederickson. Deze moest na één album echter alweer het veld ruimen, waardoor de band opnieuw op zoek kon naar een zanger. Op voorspraak van Chicago-zanger Jason Scheff, die Toto eigenlijk wilde hebben, werd Joseph Williams uitgenodigd voor een auditie. Hij kreeg de klus en was voor het eerst te horen op de elpee Fahrenheit. Zijn allerbeste vocale werk staat op diens opvolger. Williams voelt zich duidelijk meer op zijn gemak als de nieuwe frontman. Dit album bracht hits voort als Can't Stop Loving You – met een gastrolletje voor Yes-zanger Jon Anderson – en Pamela. Het muzikale en met zijn zeven minuten zowaar een symfonisch hoogstandje is de afsluiter van de plaat die uitgroeide tot een concertfavoriet. Williams moest na deze plaat de groep verlaten, maar de vriendschap is gebleven want hij werkte mee aan de nieuwste Toto-cd en er is sprake van een toernee voor de dertigste verjaardag van Toto. Dit is is The Seventh One van Toto. Luister naar Home Of The Brave.

Top

Steve Hackett - Till We Have Faces (1983)
Voordat het 'in' was om inheemse ritmes met rockmuziek te vermengen, was gitarist Hackett al aan het pionieren met Braziliaanse trommelaars. Hackett heeft altijd geëxperimenteerd met zijn stijl. Dat was zijn methode om los te komen van zijn Genesis-verleden. Zo was hij één van de eersten die een 'unplugged'-plaat maakte of klassiek geörienteerde muziek te maken. De plaat waar we het nu over hebben, werd niet door iedere fan positief ontvangen. Te onevenwichting, geen al te beste zang en te commercieel. Dat waren de woorden die eraan vuil werden gemaakt. Maar Hackett verdient alle lof al was het alleen maar om zijn veranderdrift. Het absoluut leukste nummer gaat over zijn humoristische observatie van een bejaardentehuis in het Carribisch gebied. Dit is Till We Have Faces uit 1984. Luister naar Matilda Smith-Williams Home for the Aged.

Top

Uriah Heep - Demons and Wizards (1972)
Met een nieuwe bassist en een nieuwe drummer toog Uriah Heep in 1972 aan het werk om een nieuwe plaat te maken. Volgens hoofdcomponist Ken Hensley kwam met die bezetting al het creatieve bij elkaar en brak er een zeer productieve tijd aan. Gestoken in een hoesontwerp van Roger Dean, met nummers over tovenaars, demonen en tijdreizen, zou je bijna denken dat Heep het pad van mystiek en fantasie opging, maar niets is minder waar. Heep is nooit een echte symfoband geweest, maar meer een bluesrockgroep die af en toe wat meer epische stukken maakte. De grootste hit van de band staat op deze plaat: 'Easy Living', maar van Demons And Wizards uit 1972 kun je luisteren naar Circle Of Hands. Uriah Heep.

Top

Journey – Infinity (1978)
Journey werd in het begin van de jaren zeventig opgericht door muzikanten uit de begeleidingsband van Carlos Santana. Gitarist Neal Schon en toetsenist Gregg Rollie richtten een band op die stevige jazz-rock achtige symfo maakte. Ze namen drie albums in deze stijl op, voordat ze met een nieuwe zanger een nieuwe weg insloegen. Met de komst van Steve Perry veranderde de groep in een rock hit machine die plotseling moeiteloos stadions vol kregen. Het eerste album dat ze met Perry opnamen bracht gelijk een hit voort: Wheel In The Sky. Het bijbehorende album, geproduceerd door Roy Thomas Baker was een instant hit. Het bereidde de weg voor het specifieke melancholische Journey-geluid dat nog tientallen jaren tot de verbeelding van veel fans zou spreken. Met dit album begon die zegtocht: Infinity uit 1978. Luister naar Winds Of March. Journey.

Top